Sigrún Pálsdóttir is a writer and historian. Born in Reykjavík in 1967, she completed a PhD on the history of ideas at the University of Oxford in 2001, after which she was a research fellow and lecturer at the University of Iceland. She worked as the editor of Saga, the principal peer-reviewed journal for Icelandic history, from 2008 to 2016, and she has been a freelance writer since 2007. She first came to prominence as a writer of historical biographies. Her debut in 2010 was the acclaimed Þóra biskups (Thora: A Bishop’s Daughter), followed by Ferðasaga (Uncertain Seas) in 2010, the story of a young couple and their three children who were killed while sailing from New York to Iceland aboard a ship torpedoed by a German submarine in 1944. Her first novel, Kompa (That Little Dark Room), was released in 2016 and her second, Delluferðin, in late 2019. Pálsdóttir’s biographies have been nominated for the Icelandic Literary Prize, the Women’s Literature Prize and the DV Cultural Prize for Literature. Her book Ferðasaga was chosen as the best biography of 2013 by booksellers in Iceland. Kompa, her debut novel, was nominated for the Icelandic Women’s Literature Prize in 2016 and in 2019 was published in the US by Open Letter (University of Rochester’s literary translation press) under the title History. A Mess.
"Embroidery" has been described as a modern picaresque, a tragicomic tale about the preservation of cultural treasure, an intriguing perspective on the coincidences that have determined their place in history and a winding story of the human fates that underpin it all.
Agent / Rights Director
Publishing House
Translation Deals
- Croatia (Vukovic & Runjic)
- Hungary (POLAR Egyesület)
- Macedonia (Antolog)
- Serbia (Treci Trg)
- France (Éditions Métailié)
- World English (Open Letter)
Excerpt
Delluferðin - Sigrún Pálsdóttir - Language: Icelandic
Burgdorf. Riverside Drive
Bestiary. Yfir hundrað dýramyndir á ensku skinnhandriti frá miðri 12. öld. Hann tekur bókina varlega úr pakkanum, og af öryggi fagmannsins, en innra með honum bærist spenna og eftirvænting sem hann fær aldrei nóg af. Það er drifkraftur hljóðrar og einmanalegrar tilveru hins þýskættaða Franz W. Hoffmann, eiganda stærsta bóka- og handritasafns á Nýja Englandi, eins ríkasta meðlims hins auðuga samfélags á Manhattan. Fræðimaður á sviði evrópskrar miðaldasögu þótt ástríða hans hafi í seinni tíð beinst meira að þörfinni fyrir að komast yfir gamlar bækur og handrit sem geyma þá sögu en að sögunni sjálfri. Hoffmann leggur handritið á stórt borð fyrir miðju herbergisins. Nei, annars, þessi vistarvera er fremur salur, kannski hundrað fermetrar, og tvær hæðir með pallinum sem liggur meðfram veggjunum fjórum og sums staðar inn í skúmaskot þar sem líka leynast bækur, bækur sem enginn hefur lengur tölu á nema þær voldugu aðfangaskrár sem hann heldur og liggja innbundnar á borðinu sem hann stendur við á meðan hann virðir fyrir sér fenginn. Það er komið fram yfir miðnætti en hér inni er nánast enginn munur á nóttu og degi; þetta er gluggalaust gímald, hvelfing smágerðra lágmynda og flúrs kringum fresku í loftinu sem sækir innblástur í germanska goðafræði. Og þarna dvelur Hoffmann átján tíma á sólarhring og nærir sína göfugu brjálsemi á milli þess sem hann strýkur þessu safni sínu, meðalmaður á hæð, nokkuð stórgerður en grannvaxinn, næstum því horaður, gráleitt hárið greitt þunnt aftur í hnakka og skeggið í sama lit, bæði gróft og þykkt svo það þekur öll svipbrigði neðan við mjótt og bogið nefið. Augun eru ljós og standa innarlega eins og þau hafi séð allt sem þau vilja líta. Hoffmann er sjötugur.
Í forstofunni framan við bókasalinn standa nokkrir mannhæðaháir grískir guðir úr marmara og þaðan liggur kalksteinsstiginn upp á aðra hæð hússins. Þar eru ótal vistarverur en í einni þeirra býr Hermine, rúmföst móðir Hoffmanns. Hún er á tíræðisaldri og hefur nú legið í þessari himnasæng í meira en ár, með reglulegum tilfærslum reyndar. Í herberginu eru tveir gólfsíðir gluggar sitthvorum megin við stórt eldstæði með íburðarmikilli steinumgjörð. Allt er hér í anda Lúðvíks sextánda nema kannski Kaspar vitringur, mannhæðarhár og skorinn í tré með gyllingu í treyju sinni. Hann er márískur, kemur úr miðaldaklaustri í Baden Baden og hefur fylgt fjölskyldu Hermine um langan aldur. Og nú stendur hann í horninu við hliðina á rúminu hennar, vakir yfir henni á milli heimsókna tveggja þjóna hússins og læknis sem vitjar gömlu konunnar einu sinni í viku. Hoffmann sest líka alltaf hjá móður sinni fyrir svefninn, en í kvöld gleymdi hann sér yfir nýja handritinu svo Hermine lognaðist út af ein eftir að stúlkan hafði sinnt henni samkvæmt venju.
Þetta er þá allt og sumt sem gengur á í þessu rúmlega fimmtíu herbergja húsi sem stendur við ána Hudson, langt frá stórhýsum hinna auðugu borgarbúa. Hoffmann lét reisa húsið skömmu eftir að faðir hans lést, og nefndi eftir fæðingarbæ hans, en staðsetningin varð eins konar yfirlýsing um afstöðu hans til þess samfélags sem hann vissulega tilheyrði, hópi hinna ofurríku sem byggt höfðu hallir sínar við breiðgötur austan megin við Central Park af taumlausum hégóma og mikillæti. Við þetta fólk hafði hann ekki lengur nein samskipti og flestir þeir sem Hermine hafði kynnst eftir komuna til New York frá Þýskalandi ásamt eiginmanni sínum, stálframleiðandanum Hoffmann eldri, um miðbik aldarinnar, voru nú dauðir. En afkomendur þeirra voru nú orðnir margfalt ríkari en forfeðurnir og lífsstíll þeirra í samræmi við auðinn. Ekki síst þeirra nýju meðlima sem bæst höfðu í hópinn við kynslóðaskil.
Auðsöfnun í þessari miklu fjármálamiðstöð sem New York- borg er bæði nærir og reiðir sig á nýja tegund lifnaðarhátta sem síaukin verksmiðjuframleiðsla gerir mögulega. Öll eru þessi ósköp knúin áfram af gífurlegri fólksfjölgun; þjóðflutningum. Síðan Hoffmann-fjölskyldan settist að á Manhattan hefur íbúafjöldi svæðisins nærri því þrefaldast. Á venjulegum degi stíga meira en sjö þúsund aðkomumenn á land á Ellis Island, nærri strandlengju New Jersey, inn í nýbyggða landamærabygginguna. Skipin fylla höfnina, önnur nálgast land. Eitt þeirra hefur lent í stormi úti fyrir ströndum Nova Scotia og ferðast nú upp úr tíu metra djúpum öldudalnum og þaðan aftur niður. Buchanan, níu þúsund tonna gufuskip frá Glasgow. Skipið hefur siglt í rúma sjö daga með um eitt þúsund farþega innanborðs, fólk af ólíkum þjóðum, sem nú veltist um í vistarverum sínum; inni í setustofum fyrsta farrýmis, inni í þröngum svefnrýmum neðanþilja. Og á öðru farrými, í fjögurra manna káetu, liggur ung kona og er þungt haldin. Hún liggur í efri koju og heldur dauðahaldi í rimla.
Þetta er Sigurlína, langt að komin. Hún hefur verið um það bil fjórar vikur á ferð frá því hún lagði af stað frá Reykjavík, morguninn eftir grímudansleikinn. Það örlagaríka samkvæmi. Og allt hafði það gerst á ógnarhraða eftir að hún fann sendibréf eitt á skrifborði föður síns: Þaut aftur upp til sín, rótaði þar í dóti og drasli, horfði píreygð út um herbergisgluggann sinn, út í myrkrið sem var flæðarmálið og hrópaði upp yfir sig „James!“ og aftur það nafn örlítið lægra þegar hún dró fram koffortið sitt og setti þar næstum því allt sem hún átti; föt, nokkrar bækur, tvær enskar skáldsögur, ljósmyndir, dálítið af hannyrðum og kistilinn sinn með peningum, sendibréfum og nælunni gömlu á botninum, fjandans nælunni sem hún sat uppi með og varð að koma fyrir einhvers staðar, helst að láta hverfa, fela í fjörunni, kasta í sjóinn, já, kasta í sjóinn, þvílík hugmynd, svo hún byrjaði að hafa sig til, fara í ferðafötin, röndótta kjólinn sem hún keypti í fyrra og svarta jakkann sem hún hafði saumað sér og hafði ekki enn notað og var búin að hneppa að sér þegar hún hné niður á rúmgaflinn buguð af hamslausum hugsunum sínum og geggjuðum ákvörðunum, hreyfingunum sem þær ákvarðanir útheimtu en herti upp hugann og sneri sér við til að ná í myndina af móður sinni sem hékk á veggnum og hún setti í kjöltu sína þegar klukkan niðri í stofu sló fjögur en þá lagðist hún aftur en sleppti ekki myndinni heldur hafði hana á brjóstinu og höndina þar ofan á þangað til hún vaknaði við umgang niðri, bróður sinn að fara á fætur og út úr húsi með hurðaskelli svo hún hrökk upp og byrjaði að hafa sig til í annað sinn, ringluð en ákveðin, og setti myndina af móður sinni ofan í koffortið og lokaði áður en hún ýtti því út úr herberginu og að stiganum, örlítið fram af pallinum en þó aðeins of langt svo kistan steyptist með látum niður snarbrattan stigann og skall í trégólfið með svo miklum hvelli að hún æpti upp yfir sig og fór inn á skrifstofu föður síns og út í glugga til að athuga hvort lætin hefðu nokkuð vakið bæjarbúa en þegar hún sá enga hreyfingu í næstu húsum settist hún við skrifborðið og skrifaði föður sínum lítið bréf, lagði það ofan á trékassa sem stóð á borðplötuhorninu, og fór að því búnu inn í búr og tók til nesti; tvær sneiðar af saltkjöti, hálfan kepp af lifrarpylsu, heila jólaköku, örlítinn ostbita og allt brauðið sem eftir var þegar klukkan sló átta, og þá vissi hún að nú væri stundin runnin upp svo hún fór út fyrir og kallaði á tvo drengi sem stóðu aðgerðarlausir neðar í götunni og bað þá um að hjálpa sér með farangurinn niður á Geirsbryggju þar sem bátur lagði að en sá sem reri – hún kannaðist ekki við hann – spurði einskis þegar hún bað hann um að ferja sig út í höfnina þar sem James, sauðaskipið, lá við akkeri með skipstjórann uppi á þiljum hristandi höfuðið og segjast ekki hafa neitt pláss fyrir kvenmann á sínu skipi og Sigurlínu niðri í bátnum að heimta að fá að klifra um borð og gera grein fyrir erindi sínu til Skotlands og hinum stutta aðdraganda ferðarinnar, og af þvílíkum ákafa og örvæntingu að kapteinninn gat ekki fallist á annað en að hleypa henni um borð og hlusta þar á flókna og óskiljanlegu sögu þessarar ungu og smágerðu konu með peningaseðla í annarri hendinni sem endaði með því að skipstjórinn féllst á að skrá hana á skipið og vísaði henni á ofurlitla káetu við hlið sinnar eigin með þeim orðum að hún yrði að gera sér það að góðu, það væri annaðhvort þessi gluggalausa kompa eða lestin full af sauðfé og hrossum, og þegar Sigurlína skreið inn fyrir var koffortið hennar híft upp í skipið en í landi var sagan um þessa skyndilegu brottför dóttur hans Brands Jónssonar um það bil að leggja af stað í ferð sína um bæinn, frá fjöruborðinu þar sem sést hafði til hennar fara með farangurinn og þaðan inn eftir götum bæjarins þar sem fólk horfði spyrjandi út í loftið eða greip andann á lofti, fullvisst um að eitthvað hlyti að hafa komið upp á og töldu hana varla örugga um borð í þessu skipi sem þá var um það bil að létta akkerum sínum og taka stefnuna í átt suður undan vaxandi norðanvindi, hefja sjö daga siglingu sína til Skotlands með Sigurlínu húkandi í þessari agnarsmáu kytru, að lesa Scott og Dickens og svo aftur Scott, sofna við jarmið í kindunum, hneggið í hestunum, vakna upp um nætur, líða einkennilega og illa og hugsa: „Hvað hef ég gert?“, borða svo ost, lifrarpylsu, brauð, jólaköku og saltkjöt og drekka kaffið sem matsveinninn færði henni einu sinni á dag, og voru það nánast einu samskipti hennar við áhöfnina því hún hætti sér varla út fyrir dyr utan nokkur skipti þegar hún staulaðist upp á dekk en þá var þunga loftið í káetunni, sem var frekar geymsla en eiginleg káeta, að gera út af við hana svo hún varð næstum því ringluð við að anda að sér sjávarloftinu við borðstokkinn og átti erfitt með að taka undir kveðju skipstjórans sem horfði á hana þannig að hún hugsaði með sér að kannski hefði hún misst vitið en hann kvaddi hana þó þannig við komuna til Leith að hún steig keik upp í vagninn áleiðis til Edinborgar, og þóttist góð þegar hún hafði rétt eklinum fyrir utan stöðina tveggja ára gamalt umslag með heimilisfangi Páls og Kristínar og brunaði af stað inn þröngar götur borgarinnar í átt að húsinu sem leit auðvitað allt öðruvísi út en hún hafði gert sér í hugarlund, og var reyndar ekki heimili þeirra lengur samkvæmt ungfrúnni sem kom til dyra og benti neðar í götuna þar sem önnur kona benti ofar í götuna og þar fram eftir götunum þar til vagninn var kominn í allt aðra götu, að fremur hrörlegu húsi þar sem enginn kom til dyra fyrr en Sigurlína hafði gengið baka til, niður stiga og bankað þar á svarta hurð sem opnaðist hægt og rólega eftir að hún hafði látið höggin dynja á henni í geðshræringu þeirrar sem vafrar ein um í myrkri í ókunnu landi og þá var eins og hún brotnaði saman við að sjá íslenskan vin sinn, tók ekki eftir ástandi hans, hversu veikburða hann var, tók ekki eftir því fyrr en hún var komin inn fyrir og hafði heyrt sorgarsögu mannsins um hvernig kona hans, hún Kristín, hefði hlaupist á brott með enskum manni og héldi nú til í London að hann best vissi, hann hefði ekki heyrt af henni í marga mánuði, hefði í raun verið hér að mestu einn og það mátti lesa úr augum hans hversu glaður hann var að sjá samlanda sinn eftir alla þessa einveru, það var eins og hann hresstist allur við þegar hann hafði lokið við sögu sína og áttað sig á því að hann væri ekki lengur einn, hann stökk á fætur og lagaði kaffi og þótti nokkuð til um áætlun ungu vinkonu sinnar, og já, auðvitað ætlaði hann að hjálpa henni með allt það sem þurfti til að komast um borð í Buchanan frá Glasgow til New York eftir um það bil viku.
Og sú ferð hafði gengið eins og í sögu þar til nú. Þær liggja fjórar í kojum sínum og nú getur Sigurlína ekki meira. Hún þarf út á dekk. Gangurinn fyrir framan káetuna er fullur af farþegum svo hún ætlar upp hinum megin en þá er hún komin inn á gang sem hún hefur ekki farið áður. Hún fálmar í myrkrinu þar til hún kemur að stiga en þar fyrir ofan er hún villt. Hún er lengi á göngu á göngum, fer annan stiga og einn til viðbótar þar til hún finnur leið út á háþiljur. Fyrst vill hurðin ekki opnast en er svo skyndilega rifin upp og um leið fellur Sigurlína fram fyrir sig og sjór yfir hana alla með miklum krafti. Hún liggur hálf í dyrunum og ætlar að rísa á fætur þegar önnur aldan skellur á skipið svo hún er aftur komin niður, er á kafi og rennur eftir þilfarinu með skrokknum niður í öldudalinn en nær að grípa í rekkverkið áður en hún fer fram af og niður á dekkið. Hún nær að koma sér aftur upp á pallinn, og þegar skipið heldur upp úr aftur liggur hún á maganum með pilsið út um allt, og horfir yfir skipið, á farþegana sem kúra þar saman í einum hnapp og gleypa sjó, halda sér í stólpa og staura, hvaðeina sem heldur þeim um borð. Þegar skipið réttir úr sér á ný sleppir hún takinu eitt augnablik, stingur annarri hendinni ofan í utanávasann á rennblautu pilsinu. Hún þreifar eftir því sem hún má ekki týna, með aðra höndina smáa og snjóhvíta kreppta um staurinn á stigahandriðinu, þéttir takið þegar skipið þeytist upp með öldunni eina ferðina enn og finnur þá loksins það sem hún leitar að. Það er sendibréf stílað á Brand Jónsson, director of The Antiquarian Collection, og dagsett snemma hausts þetta ár. Bréf í umslagi með nafni og heimilisfangi sendanda skrifað á flipann sem lokar því aftur: dr. Franz W. Hoffmann. Burgdorf. Riverside Drive. New York City.
Excerpt - Translation
Translated from Icelandic by Lytton Smith
Burgdorf. Riverside Drive
A bestiary. A book of more than a hundred beasts in a vellum-skin manuscript, English, from the mid 12th century. He takes the treasure from its wrapping carefully, with an expert’s fastidiousness. A sense of anticipation thrums within him, a tension he never tires of; the force behind his silent, lonely existence. He is the German-born Franz W. Hoffmann, owner of the largest rare book and manuscript collection in New England, one of the richest figures of Manhattan’s wealthiest communities. A scholar of medieval Europe, his recent passion has tended more towards the urge to acquire old books and manuscripts rather than focusing on the history they contain. Hoffmann sets the manuscript on a large table in the room’s center. No, not quite that: this room is more like a hall, perhaps a hundred square meters, two levels, with a platform that runs around all four walls and in places recesses into dark corners where books hide, countless but carefully catalogued in impressive leather volumes, which are lying on the table with his latest catch, the bestiary. It’s past midnight but almost impossible to tell the difference between night and day; this is a windowless expanse; its vaulted bas-relief ceiling has finely wrought imagery with embellishments around a fresco on the ceiling that draws inspiration from Germanic mythology. Here is where Hoffmann holes up eighteen hours a day, indulging his noble obsession, fostering his gentle madness while fondly caressing his collection. He’s of average height, with coarse features, slender, skinny, even. His thin gray hair is combed back to his neck, his beard the same color, rough and thick and hiding all the expressions his face might make beneath its thin, curved nose. The bright eyes are set deep as though they have seen everything they would wish to see. Hoffmann is seventy.
In the entryway to the library stand several Greek gods of average height made of marble; a limestone staircase leads from there to the building’s second floor which hosts countless living quarters, in one of which lives Hermine, Hoffmann’s bedridden mother. She is one hundred and has been lying in this canopy bed for more than a year, being shifted regularly, as needs must. Her room has two floor-to-ceiling windows on either side of a large fireplace with ornate stonework. Everything here is in the style of Louis XVI except for perhaps Caspar the Magi, of average height and carved from poplar with gilding on his jacket. He is Moorish, from a medieval monastery in Baden Baden, and has followed Hermine’s family about for a long time. These days he stands in the corner beside her bed, watching over her when she’s not being visited by the two house servants or doctor who calls to see the old woman weekly. Hoffmann habitually visits his mother before going to bed, but tonight he forgot about her amid his interest in the new manuscript. So Hermine fell asleep on her own after one of the maids had seen to her as usual.
Those are the happenings in the fifty-room house by the Hudson River, far from the city mansions of the wealthy Manhattanites. Hoffmann had this house built shortly after his father died, naming it after his father’s hometown, its location a kind of declaration of his disdain towards the affluent community to which he certainly belonged, those uber-wealthy men who had built palaces on the wide streets running down Central Park’s east side, their vanity and arrogance unbridled. He no longer had anything to do with these people; most of the people Hermine had met after arriving in New York from Germany in the middle of the century with her husband, the steel producer Hoffmann the Elder, were now dead. But their descendants had become many times richer than their ancestors and lived surrounded by wealth. Especially the new members who had joined the group with the rising generation.
The accumulation of wealth in this great financial center that is New York City both feeds and is founded on a new kind of lifestyle which ever-increasing factory production makes possible—all of it driven by an enormous population increase: migration. Since the time the Hoffmann family settled on Manhattan, the area’s population has nearly tripled. On a normal day more than 7,000 newcomers land on Ellis Island, off the coast of New Jersey, and enter the newly-built immigration station. Ships clog the harbor; others make for port. One of them has landed up in a storm off the coast of Nova Scotia and right now is heading back up out of a ten-meter-deep wave trough only to fall down again. The Buchanan, a nine-thousand-ton steamship from Glasgow. The ship’s been sailing for more than a week, with about a thousand passengers on board, people from sundry nations who are tossing about in their living quarters, inside the first-class lounge, inside the narrow sleeping berths of the lower decks. And in second class, in a four-person cabin, a young woman lies, seriously ill. She lies there in the upper bunk and holds onto the rail with a death grip.
This is Sigurlína; she has travelled a long distance. She’s been traveling for about four weeks since leaving Reykjavík the morning after the costume ball. That fateful event. And it all happened at an alarming speed, precipitated by the letter she found on her father's desk: she dashed up to her room, rooted about in stuff and clutter, peered out of her bedroom window into the darkness at the water’s edge, shouted to herself “James!” then said the name again, quieter, as she pulled out her trunk and set almost everything she owned inside: clothes, a few books, two English novels, photographs, a little bit of needlework and her small wooden chest with her money, some letters and, at the bottom, the old brooch, the damnable brooch she is stuck with and needs to get rid of, preferably to make disappear, to bury on the beach, to throw into the sea, yes, throw it in the sea, what an idea, so she started to get ready, to put on her travel clothes, the striped dress she’d bought last year and the black jacket she had sewn and not yet used and which she buttoned up as she knelt down at one end of the room, bent over by her uncontrollable thoughts and irrational decisions, movements those decisions necessitated but which hardened her mind as she turned back to get the picture of her mother that was hanging on the wall and she put in her lap when the clock down in the living room struck four a.m. and she lay back down but did not let go of the picture, setting it on her breast with her hands clasped on top of it and she suddenly woke to a commotion downstairs, her brother getting up and going out of the house with a slam of the door so she jumped to her feet and started to get on with things for the second time, confused but resolute, placing the picture of her mother inside the trunk and closing it before pushing it out of the room and onto the landing at the top of the stairs, a small landing and she pushed it too far out causing the trunk to topple and launch down the steep stairs and hit the wooden floor with such a bang that she cried out and ran into her father’s study so she could look out the window and see if the noise had woken the townspeople but when she saw no movement in the next house she sat down at the desk and wrote her father a short letter, setting it on top of a wooden box that stood at one corner of the desk, then going into a the pantry to prepare provisions: two slices of salted meat, some liver sausage, a whole Christmas cake, a morsel of cheese and all the remaining bread, and the clock struck eight, and she knew that now the time had come so she went out and called two boys who were loafing about in the street and asked them to help her with her luggage down to the pier where a boat was docked but the rower – she did not recognize him – didn’t ask any questions when she asked him to ferry her out to the harbor where the James, a livestock ship, lay at anchor with the ship’s captain up on the upper deck shaking his head and claiming to have no room for a woman on his ship and Sigurlína down in the boat insisting on being allowed to climb aboard and explain her mission to Scotland and the impromptu preparation for her the voyage, and she kept on with such zeal and despair that the captain could not help but let her aboard, could not help but listen to the delicate little woman tell her complex, incomprehensible story standing there with in one hand the banknotes which sealed it for the captain, who agreed to let her embark and who guided her to a shoebox cabin next to his own, saying that she would have to make do, either this windowless closet or the hold full of sheep and horses, but while Sigurlína was clambering in and her trunk was being hoisted aboard, the story of the sudden departure of Brand Jónsson’s daughter was just setting sail on its own journey around town, departing the shoreline and traveling along the town’s streets where people looked ponderingly into the air or gave a sharp intake of breath, certain something was afoot, judging her not at all safe on board this ship which was about to haul anchor and set its prow to the south, spurred by a gathering north wind to commence its seven-day voyage to Scotland with Sigurlína cramped in a tiny teapot of a room reading Scott and Dickens and Scott again, falling asleep to the sheep’s bleats, the horses’ neighs, waking up in the night, feeling peculiar and poorly and wondering, “What have I done?,” then eating her cheese, her liver sausage, her bread, her Christmas cake and her salted meat and drinking the coffee the cabin boy brought her once a day and that was almost her sole contact with the crew because she hardly set foot outside her door except a few occasions she staggered outside but the air inside the cabin was so close—the space was more like a storage closet than a real cabin—that being outside it left her almost confused breathing the sea air up on deck so she had a hard time accepting the captain’s greeting as he looked at her as though he thought that maybe she had lost her mind but he still bid her farewell when they made port in Leith and she held her head high as she climbed up onto the carriage to head to Edinburgh and she thought she was all set when outside the station she handed the driver a two-year-old envelope with Páll and Kristín’s address and set off along the narrow streets of the city towards the house, which of course looked very different from what she had imagined, and what’s more it was in fact no longer their home according to the young lady who came to the door and directed her further down the street where another woman sent her further up the street and so on and so forth until the carriage reached a completely different place, a crumbling house where no one came to the door until Sigurlína had walked back around, down some stairs, and knocked on a black door that opened slowly after she had let blows rain on it with all the emotion of someone wandering alone in the dark in a strange country and seeing her Icelandic friend it was as though she broke down, so she did not notice his appearance, how wretched he looked, did not notice it until she had come in and had heard the man’s sad story about how his wife, Kristín, who had run off with an Englishman and was as far he knew lodging in London though he had not heard news of her for many months, he had mostly been all alone here and you could read in his eyes how happy he was to see his fellow Icelander after all this isolation, it was as if coming to the end of his tale and realizing he was no longer alone refreshed him, he jumped to his feet and made coffee and was rather impressed by his young friend’s plan, and, yes, of course, he was going to help her with everything she needed to get on board the Buchanan departing from Glasgow to New York in about a week.
And that journey unfolded according to plan up to the present moment: There are four occupied bunks in the cabin and Sigurlína is at the end of her rope. She needs to get out. The corridor in front of the cabin is full of passengers so she heads up the other way, but finds herself in a corridor down which she has not walked before. She fumbles about in the dark until she comes to the stairs, but going up she loses her bearings. She walks along the passages this way and that for a long time, goes up one flight of stairs and then another until she finds her way out to the upper deck. At first the door will not budge and then it’s suddenly torn open and instantaneously Sigurlína falls forward and the sea barrages all over her with great force. She lies there, half inside the doorway, and is just getting to her feet when another wave crashes against the ship and knocks her back down again, she’s submerged, she scrambles across the deck with her body hunkered low in the wave trough and she manages to grab the railing before going overboard and down to the deck. She manages to get back on the floor, and when the ship rights itself, she lies on her stomach with her skirt all over, and she looks over the ship, at the passengers who huddle together in a single knot, swallowing the sea, holding on to posts and poles, whatever keeps them from getting washed overboard. When the ship straightens out once more, she lets go for a moment, slips a hand into the outer pocket of her soaking wet skirt. She feels for the thing she must not lose, one small, snow-white hand clasped around the handrail pole, tightening her grip when the ship explodes with the waves once again and then she finally finds what she is looking for. A letter addressed to Brand Jónsson, director of The Antiquarian Collection, and dated early autumn this year. A letter in an envelope which has the sender’s name and address written on the flap: Dr. Franz W. Hoffmann. Burgdorf. Riverside Drive. New York City.