Petar Andonovski, écrivain, est né en 1987 à Kumanovo. Il a obtenu un diplôme en littérature comparée à la Faculté de philologie de Skopje et a été membre de résidences littéraires en Australie, en Bosnie-Herzégovine, au Kosovo et au Monténégro. Aujourd’hui, il travaille au sein des éditions Polica en Slovénie. Son roman Телото во кое треба да се живее (Le corps dans lequel il faut vivre) a été récompensé par le National Novel of the Year Award en 2015. L’auteur a également écrit le recueil de poésie Ментален простор (Espace mental, 2008) et le roman intitulé Oчи со боја на чевли (Des yeux couleur chaussure, 2013).
Agent / Rights Director
Publishing House
Translation Deals
- Bulgarie : Perseus
- Croatian: Hena Com
- Serbie : Treći Trg
- Royaume-Uni : Parthian
Excerpt
Страв од варвари - Petar Andonovski - Language: Macedonian
Не го исуши ли морето, водите и големата безднa
не ги претвори ли морските длабочини во пат,
за да поминат искупените
Исаија (51, 10)
Разгледница: Оксана
Не знам колку време помина од нашето последно видување. Од денешна дистанца ми се чини дека тоа беше во некој друг живот. Откако замина, мислев дека никогаш нема да ја напуштам Украина, дека цел живот ќе останам во Доњецк и ќе те чекам да се вратиш. Но јас одамна го напуштив Доњецк, а од неодамна и Украина. Замисли, сега живеам на остров, каде и да погледнам, го гледам морето, но засега го гледам само од прозорците на куќата. Големи се и може убаво да се види, во која соба и да отидам, јас пред мене го гледам морето. Големо! – токму онака како што го замислувавме. А и куќата е како онаа куќа од разгледницата што ти ја донесе татко ти, бела, на два ката, рамките на прозорците се сини, и жалузините се сини, а пред вратата има лимоново дрво. Се сеќаваш ли кога бев болна и дојде да ме посетиш, надвор паѓаше снег, многу снег, а ти ми донесе два лимона, ти реков дека ми студи, а ти ме погали по челото и ми рече да не се грижам, дека еден ден ќе заминеме на некоj остров во Грција и таму секогаш ќе ни е топло, и ќе имаме не два лимона, туку цела плантажа со лимони, дека ќе живееме во куќа како онаа од разгледницата што ти ја донесе татко ти. После толку години јас навистина се преселив на остров, живеам во куќа како од разгледницата што ти ја донесе татко ти, имам и лимоново дрво, но живеам со Евгениј и со Игор, не со тебе. Ти и не ни знаеш кој е Евгениј.
Беше попладне кога со Евгениј се запознавме во предавалната на факултетот. Беше попладне кога двајцата штотуку дипломирани нè викнаа во деканатот и ни кажаа дека како најдобри студенти, ќе бидеме вработени во Нуклеарната централа во Чернобил. Беше попладне кога дознавме дека дошло до хаварија на четвртиот реактор на нуклеарната електрана „Ленин“.
Беше попладне и кога рибарот го фрли јажето кон насобраните луѓе, а ние за првпат стапнавме на островот.
Последните неколку години со Евгениј живеевме во Киев. Сè што имавме ни остана во Припјат. Едно утро Евгениј случајно налета на Игор, наш колега од електраната, за кого мислевме дека загинал во експлозијата. На Евгениј му кажал дека по несреќата заминал на Крит, дека живее во некое село во близина на Псилорити. Во селото освен неколкуте старци и мачки, не живее никој. Преживува така што им помага на старците и на овчарите од околните села, а за возврат добива храна и понекоја драхма. Таму успеал да се излекува од радијацијата. Евгениј за сите овие години постојано е болен, постојано е на разни испитувања. На заминување, Игор му кажал дека се вратил поради татко му кој е во болница, но за неколку недели повторно ќе замине, овој пат на еден остров во близина на Крит. На Гавдос.
Чамец на стравот: Пинелопи
Да не побегнеше онаа ноќ од манастирот, сега сигурно ќе бевме некаде во Шпанија или во Португалија. Она попладне кога рибарот го врза јажето на пристаништето, знаев дека засекогаш ќе останам тука. Дента кога стапнав на Гавдос, си ветив дека никогаш повеќе нема да помислам на тебе. И не помислив цели десет години, до денес, кога Михали се врати вознемирен дома. Првпат видов страв на неговото лице. Уште рано утрово се собрале во таверната за да го пречекаат докторот. Додека пиеле ракија, попот го прашал што има ново од другата страна, покажувајќи со раката преку морето. Докторот им рекол дека паднал Берлинскиот ѕид, дека цела Европа е во исчекување. Сите молчеле. Никому не му било јасно какво значење би имал еден ѕид за Европа.
Тука луѓето со години живеат заборавени, историјата упорно ги одминува, ги одминале и лепрата и гладот, и таман кога помислиле дека и овој пат ќе ги одмине, во таверната влетал Спиро и на сиот глас почнал да вика: „Тие дојдоа! Ене ги, се приближуваат кон пристаништето!“ И без да прашаат кои се тие, сите се упатиле кон пристаништето во Караве. И тогаш, од среде мирното море, во облик на чамец, до нив сè повеќе се приближувал стравот.
Од чамецот излегле тројца луѓе, двајца мажи и една жена. Жената била со кратко потстрижана коса, повеќе личела на маж отколку на жена. Рибарот што ги донел им рекол дека се дојдени да се лекуваат на островот. Им рекол дека се Руси.
И тогаш, крвта ми смрзна. Не од страв! – туку од помислата на тебе! Те видов како стоиш, на лицето ја имаш насмевката за која сестра Теоктисти велеше дека е ѓаволска. Иронично им се смееш додека го гледаш стравот во нивните очи. Ти, која велеше дека не се плашиш од ништо, дури ни од смртта.
Се сеќаваш ли кога во манастирот дојдоа оние двајца Американци, рекоа дека се новинари и дека сакаат да ги фотографираат девојчињата што живеат во него, а сестра Еротеј нервозно потскокнуваше на едната нога и постојано повторуваше дека главната сестра Теоктисти не е тука, дека е во посета на манастирот во Аркади, притоа погледнувајќи во прозорците од нејзината работна соба. И по долги преговори со Американците, ти ме повлече за ракавот и им рече дека ние ќе позираме. Стоевме и позиравме. Јас цело време од срам гледав во моите извалкани чевли од прав, а ти бесрамно се клештеше кон апаратот. Сестра Еротеј стоеше настрана и ти се закануваше цело време дека ќе те каже на сестра Теоктисти, а мене само ми рече дека треба да се срамам што одам по твојот памет, ти си полутуѓинка, тебе ти доликува такво однесување, а мене не. Но никогаш не ти кажав дека и јас се плашев по малку од нив, истовремено и се плашев да не те разочарам зашто ти цело време повторуваше дека сум различна, дека не сум како другите девојки.
Excerpt - Translation
Translated from Macedonian by Kalina Maleska
Was it not you who dried up the sea, the waters of the great deep, who made a road in the depths of the sea so that the redeemed might cross over
(Isaiah 51:10)
Postcard: Oksana
I do not know how long it has been since we last saw each other. Today, when I look back on it, it seems as though it had been in another life. Since you left, I thought I would never leave Ukraine, that I would remain in Donetsk all my life, waiting for you to come back. Yet I abandoned Donetsk a long time ago, and recently Ukraine as well. Imagine, I live on an island now, wherever I turn I see the sea, although for now I only see it from the windows of my house. They are large, and it can easily be seen, whichever room I walk into, I see the sea in front of me. Large! – just as we imagined it. And the house too is just like the house from the postcard that your father brought, white, on two floors, the frames of the windows are blue, and the blinds are also blue, and in front of the door there is a lemon tree. Do you remember when I was ill and you came to visit me, it was snowing outside, snowing hard, and you brought to me two lemons, I told you I was cold, and you caressed my forehead, and told me not to worry, that one day we shall go to an island in Greece and always be warm there, and we shall have not only two lemons, but a whole plantation of lemons, that we shall live in a house just like the one from the postcard that your father brought. So many years later I did move to an island, I live in a house just like the one from the postcard that your father brought, and have a lemon tree as well, but I live with Evgeniy and Igor, not with you. You do not even know who Evgeniy is.
It was afternoon when Evgeniy and I met in the faculty classroom. It was afternoon when we were summoned, after just having graduated, to the Dean’s Office to be told that, being top students in our class, we would be employed in the Nuclear Power Plant in Chernobyl. It was afternoon when we found out that there was a disaster at the number four reactor at the Lenin Nuclear Power Plant.
It was also afternoon when the fisherman threw the rope towards the people who were gathered, and we stepped onto the island for the first time.
For the last few years, Evgeniy and I lived in Kiev. Everything we had remained in Pripyat. One morning, Evgeniy accidently encountered Igor, a colleague from the power plant, who we presumed had died in the explosion. He told Evgeniy that after the disaster he had gone to Crete, that he lived in a village near Psiloritis. No one lives in the village, except for the few old people and cats. He survives by helping the old people and the shepherds from the nearby villages, and in return he receives food and an occasional drachma. There, he managed to convalesce from the radiation. In all these years, Evgeniy has constantly been sick, he has constantly been going to medical examinations. Before they parted, Igor told him that he had returned to see his father, who was in the hospital, but he would leave again in a few weeks, this time going to an island near Crete. To Gavdos.
A Boat of Fear: Penelope
If you had not escaped that night from the monastery, now we would certainly have been somewhere in Spain or in Portugal. That afternoon, when the fisherman tied the rope to the port, I knew I would stay there forever. The day I stepped on Gavdos, I promised myself I would never think of you again. And I did not think of you for ten whole years, until today, when Mihali came back home upset. For the first time, I saw fear on his face. They gathered early this morning in the tavern in order to wait for the doctor. While they were drinking rakia, the priest asked him what was new on the other side, pointing with his hand across the sea. The doctor told them that the Berlin Wall had fallen, that all of Europe was in a state of anticipation. They were all silent. Nobody understood what significance a wall in Europe could have.
Here, people live forgotten for years, history persistently avoids them, leprosy and famine have also avoided them, and just when they thought it would avoid them this time as well, Spiro rushed into the tavern, and started shouting loudly: “They came! There they are, they are approaching the port!” And without asking who they are, everyone set off toward the port in Karave. And then, from amid the tranquil sea, in the shape of a boat, fear was increasingly approaching them.
Three people came out of the boat, two men and a woman. The woman had short hair, and looked more like a man than a woman. The fisherman that brought them said they had come to the island for healing purposes. He told them they were Russians.
And then my blood froze. Not because of fear! – but because of the thought of you! I saw you standing, with the smile on your face which sister Teoktisti called devilish. You are laughing at them ironically while you see the fear in their eyes. You, who said you were not afraid of anything, not even of death.
Do you remember when those two Americans came to the monastery, said that they were journalists and that they wanted to photograph the girls who lived there, and sister Erotey nervously hopped on one feet, constantly reiterating that the mother supe-rior Teoktisti was not here, that she was visiting the Arkadi Monastery, all the while looking at the windows of her study room. And after long discussions with the Americans, you pulled my sleeve and told them we would pose. We stood and we posed. Out of shame, I was looking down at my dusty shoes, while you shamelessly laughed in front of the camera. Sister Erotey was standing aside and threatened all the time that she would tell you off to sister Teoktisti, and to me she only said that I should be ashamed of following your ideas, you were half-foreigner, such behavior suited you, and not me. But I never told you that I was a little afraid of them, and at the same time I was afraid of disappointing you since you constantly repeated that I was different, that I was not like the other girls.